نقش هنرمندان در دوران جنگ ترویج اندیشه اسلامی بود - مجله جهانگیر

محمود نورایی پژوهشگر و منتقد هنری گفت: گستردگی هنر مکتبی از زمان شروع جنگ تحمیلی در سال 59 شروع شد. هنرمندان با حضور در حسینیه ارشاد که کانون ترویج اندیشه اسلامی و انقلابی بود، گردهم آمده بودند، توانستند با بن مایه بیشتر نظری از فرهنگ انقلابی ارتباط برقرار نمایند و به آثار خود قوام بیشتری دادند. آثاری که در روز های شروعین جنگ خلق شدند، بیشتر فعالیت تبلیغی داشتند یعنی نشانه های تصویری آن ها هنوز بر اساس نگاه هنر انقلاب بود، اما رفته رفته با طولانی شدن جنگ، هنر مکتبی که در ابتدا از تزئینات هنر اسلامی، انتزاع و فرم دوری می کرد، کم کم گرایش به هنر مدرن و استفاده از استعاره ها و نماد ها به تابلو ها راه پیدا کرد.

نورایی اعلام کرد: هرچه این روند طولانی تر می شد، هنرمندان این عرصه از نقوش، فرم، مضامین و نشانه های مذهبی بیشتر استفاده می کردند تا به محتوای جنگ امری مقدس ببخشند. در این دوران هنر رئالیستی که جنبه انتقادی داشت جای خود را به رمانتیسیسم آرمانی داد و نگاه نشانه شناسانه مدرنیستی به سمت سمبولیسم گرایش پیدا کرد. به طوری که چهره های خشن و مبارز در هنر انقلاب جای خود را به چهره های امیدوارم و مشتاق برای رسیدن به خدا داد و ویرانی ها، خشونت و نفرت از تابلو ها حذف شد تا جنبه هایی از بهشت را همراه با کشته شدن در راه خدا نشان دهند.

این پژوهشگر و کارگردان گفت: قوام یافتن نگاه هنرمندان مکتبی طی دوران جنگ توانست جریان قدرتمند هنری پدید آورد که نمونه کم نظیری از آن در تاریخ هنر ایران وجود دارد.

نورایی اعلام کرد: در این دوران بخاطر ماهیت هنر مکتبی که مبتنی بر طرح مسائل بشری از گذرگاه عقیده بود، هنرمندان با گرایش های متفاوتی دست به خلق اثر می زدند، اما جملگی در محتوا از یک نگرش پیروی می کردند. عناصر آشنا در آثار این دوره: چهره های آرمانی و فاقد عاطفه، اندام کشیده شده، چشم های بزرگ تر از معمول، منبع نامرئی نور، آسمان و سمبل های مذهبی است.

خبرنگاران فرهنگی هنری موسیقی و هنرهای تجسمی