خبرنگاران روزهایی که می آید - مجله جهانگیر

از وبسایت ویکی پدیا دیدن نمایید.

روزنامه ایران شنبه 18 اردیبهشت در یادداشتی به قلم علیرضا عنایتی مدیرکل خلیج فارس وزارت امور خارجه، آورد: 1- سفر دکتر محمدجواد ظریف وزیر امور خارجه کشورمان در روزهای گذشته ماه مبارک رمضان در چارچوب دیپلماسی منطقه ای به چهار کشور قطر، عراق، کویت و سلطنت عمان و همچنین توجه ایران به موضوع ها و طرف های دیگر مهم منطقه، گویای اهتمام ایران به پیشبرد همکاری های منطقه ای و فرامنطقه ای است.

در این سفرها علاوه بر مروری بر مناسبات دوجانبه، مسائل مهم منطقه ای نیز مورد گفتگو نهاده شد و کشورهای ذی ربط در جریان پیشرفت مذاکرات ایران و طرف های مقابل برای اجرای تعهدات برجامی نهاده شدند. ظریف در این سفرها کشورهای مذکور را در جریان فرایند مذاکرات وین قرار داد و بر عزم کشورمان بر همکاری های منطقه ای و برطرف مسائل منطقه از سوی کشورهای منطقه تأکید کرد.

2- این سفر نشان داد ایران قائل به مذاکرات منطقه ای است و آن را نه با قدرت های جهانی و غرب بلکه با کشورهای منطقه که بدان سفر شد یا می شود دنبال می نماید. به نظر می رسد کشورهای منطقه نیز به این امر واقف شده اند که هرگونه موضوع منطقه ای که چالش یا فرصتی محسوب می شود، باید در درون منطقه دنبال شود و دخالت بیگانگان تنها بر پیچیدگی های منطقه می افزاید.

3- سفر صورت گرفته به چهار کشور منطقه دو نکته تکمیلی دارد. نخست آن که این سفر خاتمه یک فرایند یا گفت وگو با تمام کنشگران منطقه ای نیست، بلکه شروعی است برای یک اقدامی فراگیر. دوم اینکه گفت وگوهای منطقه ای با هشت کشور شمالی و جنوبی خلیج فارس و یمن یک همکاری چندجانبه 9 وجهی منتظم گوناگون را شکل می دهد و هر اقدامی نیز در قالب این گفت وگوها صورت می پذیرد. به این ترتیب آنچه در نهایت اتفاق می افتد مذاکره هشت کشور خلیج فارس و یمن با تمام اختلافات و اشتراکات بین یکدیگراست و نه گفت وگوی ایران با سایر کشورها.

4- خلیج فارس نیازمند این گفت وگو است تا بتواند از تنش زایی و بحران آفرینی به تنش زدایی و آرامش و از بی ثباتی به ثبات برسد. اکنون پس از سال هایی که گذشت و بطلان نظریه و اقدام فشار حداکثری اثبات شد، کشورهای منطقه می توانند سیاست همکاری حداکثری را راهبرد خود در منطقه تعریف نمایند و از تمامی متغیرات درون و بیرون منطقه برای رشد و شکوفایی این منطقه مهم و راهبردی استفاده نمایند. ابتکار صلح هرمز در سال 1398 و نامه شورای همکاری در سال 1395به ایران می تواند چارچوبی را برای این همکاری پی ریزی کند.