کاسه آتشفشانی یلواستون، حاصل دو فوران بزرگ - مجله جهانگیر

با توجه به تحقیقاتی که به تازگی اجرا شده، کاسه آشتفشانی بسیار بزرگ یلواستون (Yellowstone) آمریکا فقط از یک فوران ساخته نشده است، بلکه دو فوران قدرتمند و با فاصله زمانی کم که حدود 630.000 سال قبل اتفاق افتادند، باعث شکل گیری آن شده است. این فوران ها به قدری قدرتمند بودند که بتوانند بر شرایط آب و هوایی جهانی تأثیر بگذارند، چون در آن موقع سیاره زمین در حال بازیابی پس از عصر یخبندان بود.

ابرآتشفشان هایی مثل همان هایی که زیر پارک ملی یلوستون هستند، می توانند فوران هایی داشته باشند که فوران های کوه های آتشفشانی کوچک تر را تحت الشعاع خود قرار بدهند.

شواهد مربوط به شدت و قدرت این فوران ها را می توان در ابعاد 72×48 کیلومتری در منطقه کاسه یلواستون مشاهده کرد؛ این منطقه، دهانه ای است که پس از آخرین فعالیت های این آتشفشان ایجاد شده است.

یک تیم متشکل از زمین شناسان دانشگاه UCSB توانستند سوابق جدیدی از رویدادهای سخت و شدیدی کشف نمایند که کاسه آتشفشانی یلواستون، کالیفرنیا، را به صورت لایه ای از پوسته های خاکستری و پوسته های رسوبی درآورده است.

آب های زیرزمینی که 63.000 سال پیش در حوضه سانتا باربارا جریان داشتند (یعنی تقریبا همان زمانی که فعالیت های آتشفشانی رخ داد) دقیقا همان چیزی بودند که برای ایجاد رویدادهای پایدار و تغییردهنده شرایط آب و هوایی لازم بود.

شاید این موضوع به این خاطر باشد که در آن موقع، محیط آبی مملو از مواد مغذی بود که در عمق اقیانوس پیدا می شدند و دارای ارگان های تک سلولی زیادی بودند که به فرامینیفرا معروف بودند. پوسته های فرامینیفراهایی که در رسوبات کنار خاکسترهای آتشفشانی کشف شدند میزبان ایزوتوپ های اکسیژن وابسته به دمایی هستند که زمین شناسان از آن ها برای معین دمای دریایی استفاده می نمایند که این موجودات در آن زندگی می نمایند.

محیط کم اکسیژن نزدیک به کف دریا در حوضه سانتا باربارا باعث از بین رفتن موجودات زیرزمینی می گردد که می توانستند با مخلوط کردن لایه های خاکستری و رسوبی، به کیفیت آن ها صدمه برساند.

ترکیب رسوبات پوسته ای و خاکسترهای آتشفشانی به این کارشناسان یاری کرد تا رکورد دقیق و بی نظیری از فعالیت های یلواستون به دست آورند که ثابت می نماید در این مکان نه یک فوران، بلکه دو فوران آتشفشانی با فاصله ای 170 ساله رخ داده است.

تجزیه و تحلیل پوسته های فرامینیفرا ثابت می نماید که بعد از فوران شدید، دمای حوضه سانتا باربارا تا 3 درجه سانتی گراد سرد شد، چرا که خاکستر و دی اکسید گوگرد آتشفشانی که در طول این رویدادها منتشر شده بود، مانع از تابش نور خورشید و گرم شدن سطح زمین شده بود.

این زمستان های آتشفشانی که فاصله زمانی کمی با هم دارند، وقتی اتفاق افتادند که زمین در حال گرم شدن پس از عصر یخبندان بود. دوره های خنک سازی دو قلو که بیش از 80 سال طول کشیدند، باعث شدند که تأثیرات تغییرات اقلیمی کمتر گردد.