گورهای جمعی، تنها بخشی از نسل کشی فرهنگی 400 ساله بومیان کاناداست - مجله جهانگیر

به گزارش خبرنگاران، آلفرد-موریس دی زایاس کارشناس مستقل بازنشسته سازمان ملل در مورد فاجعه کشف گورهای جمعی بچه ها بومی کانادا که اخیراً در این کشور سروصدای زیادی به پا نموده و خشم و احساسات بومیان را برانگیخته، گفت علیرغم بحث های داغ در مورد ظلم روا شده بر بچه ها بومی کانادا، هنوز هم هیچ کاری برای احیای جامعه بومی مورد تبعیض واقع شدۀ آمریکای شاقتصادی انجام نشده است.

چسب زدن بر روی زخم های کهنه

این کارشناس بازنشسته سازمان ملل در امور ارتقای نظم بین المللی دموکراتیک و عادلانه در این خصوص گفت وقوع اقدامات وحشیانه در مدارس شبانه روزی تایید شد اما خیلی دیر این رخ داد، مثل این می ماند که روی زخم های قدیمی که خوب نشده اند چسب زخم بگذارید.

زایاس در مورد خشم بومیان کانادا و سرنگون کردن مجسمه ملکه فعلی و سابق انگلیس و آتش زدن کلیساهای کاتولیک گفت: شخصاً معتقدم حذف مجسمه ها تنها اقدامی نمادین است که جبران خسارت یا توانبخشی برای قربانیان فراهم نمی کند. آتش زدن کلیساها هم انحرافی است که باید مورد تحقیق و تعقیب قرار بگیرد. تقصیر دین نیست که مردم بومی آمریکا و کانادا رنج بردند، بلکه تقصیر سیاست های نژادپرستانه دولت های ما است.

وی اضافه نمود: وظیفه مقام های آمریکایی و کانادایی است که به خاطر این جرایم عذرخواهی نمایند و اقدامات مشخصی را برای بازگرداندن کرامت انسانی به بومیان انجام دهند.

نسل کشی جمعیت بومی

به گفته وی، مدارس شبانه روزی تنها آخرین فصل فرایند چهارصد ساله تخریب عمدی فرهنگ های بومی است.

او تاکید نمود سوءاستفاده های اتفاق افتاده در مدارس شبانه روزی مستلزم تحقیقات ملی و بین المللی اما در زمینه جرایم بسیار بزرگتر است، این ها فقط یک پدیده حاشیه ای آن است.

این کارشناس سابق سازمان ملل گفت: بسیار مهلک تر از ادغام اجباری کوکان بومی و تخریب عمدی فرهنگ های بومی و سنت ها، درگیری تمدن ها در طول قرن های 17، 18، 19 و 20 بوده که شامل تخریب فیزیکی گروه های بومی، سوزاندن خانه های آن ها، قتل عام بچه ها و زنان، زمین خواری جنایتکارانه و غارت منابع طبیعی آن ها بوده است.

وی تاکید نمود فرهنگ بومی نمی توانست از خود در مقابل هجوم مهاجران تشنه زمین دفاع کند و وقتی گروه های بومی کوشیدند مقاومت نمایند آنها را از بین بردند.

زایاس اضافه نمود چیزی که لازم است اعتبار بخشی کامل به بومیان کاناداست که تهاجم بعد از تهاجم را متحمل شدند و معاهداتشان با پادشاهی حتی قبل از خشک شدن جوهر آن نقض شد. آنچه فوریت دارد، شناخت ابعاد جنایاتی است که علیه بومیان اجرا شده است.

او در اشاره به اعتراض مداوم به نژادپرستی سیستماتیک علیه سیاه پوستان آمریکایی، تاکید نمود که سرنوشت اقوام و قبایل مختلف بومی کانادا بسیار بدتر از آفریقایی-آمریکایی ها در آمریکای شاقتصادی بوده است.

وی گفت: اقوام و قبایل بومی قربانی نسل کشی شدند. بله نسل کشی گرچه این اصطلاح تا سال 1948 زمانی که پروفسور رافائل لمکین این واژه را برای اشاره به نهایت جنایت، نهایت نژادپرستی، تخریب یک قوم به علت متفاوت بودن و به این علت که دارای زمین و منابعی هستند که اجداد ما حسرت آن را داشتند و به سرقت بردند، ابداع کرد، وجود خارجی نداشت. اگر جنبش جان سیاه پوستان با اهمیت است، وجود دارد، شاید راه اندازی جنبش زندگی بومیان با اهمیت است، ضروری تر باشد.

تداوم تبعیض نژادی علیه بومیان کانادایی

این مقام سابق سازمان ملل در ادامه گفت زمانی که بین سال های 2015 تا 2016 به اسم کارشناس مستقل سازمان ملل فعالیت می کرد، شکایات گروه های بومی کانادا را پیگیری و انتظار بحث و گفت و گوی صریح داشت، اما پاسخی ده صفحه ای را از مقام های کانادایی دریافت کرد که در نُه صفحه آن تعریف از این بود که چقدر کانادایی ها خوب و چقدر به حقوق بشر پایبند هستند، و در صفحه آخر آن نوشته شده بود اعلامیه حقوق مردم بومی فقط در حد یک اعلامیه است و بنابراین الزام آور نیست، و تنها قانون لازم الاجرای آن در این زمینه یک کنوانسیون بود که کانادا مراقب بود آن را تصویب نکند. وی این مسئله را نمونه دیگری از دورویی و استاندارد دوگانه توصیف کرد.

عذرخواهی کافی نیست

زایاس با بیان این که در چند دهه گذشته بعضی از رهبران عذرخواهی رسمی نموده اند، آن را ناکافی خواند و تاکید نمود در سال 1993 بیل کلینتون از بومیان هاوایی رسماً عذرخواهی کرد اما فقط در حد حرف، بدون هیچ گونه تلاشی برای بازگرداندن اعتبار و کرامت یا جبران خسارت.

وی اضافه نمود در سال 2009 باراک اوباما هم از سرخپوستان عذرخواهی کرد اما هیچ کسی صدایش را نشنید و رسانه ها به اون توجهی نکردند و یافتن سند آن هم در اینترنت سخت است زیرا تنها مانند حرکتی ریاکارانه از سوی یک فاتح بود که می خواهد فتوحاتش را حفظ کند و چیزی را پس ندهد.

به گفته این کارشناس، در واقع ایالات متحده و کانادا باید هر دو شیوه ها و سنت های خاص بومیان را به یونسکو ارائه نمایند تا در لیست میراث دنیای ناملموس بشری قرار گیرد. وی تاکید نمود که لازم است یک جنبش جان بومیان با اهمیت است هم سازماندهی و به خوبی تامین اقتصادی گردد و راهکاری را مطابق با مقررات یونسکو برای احیای جنبه های منحصر به فرد فرهنگ بومی این کشور قبل از آن که دیر گردد، مطالبه کند.

او در انتها یادآور شد در سال 2007 کوین راد نخست وزیر وقت استرالیا از بومیان این کشور که حدود 99 درصد آن ها تحت حکومت انگلیس کشته شده بودند، عذرخواهی کرد. نهایتاً این حرکت، با بازگشت بخش های زیادی از زمین ها به بومیان همراه شد. کانادا در این زمینه چه کاری خواهد نمود؟

اخیراً ماجرای هولناک کشف صدها گور دسته جمعی در محوطه مدارس شبانه روزی قدیمی که از آنها اجساد بچه ها بومی کانادایی بیرون کشیده شده، سایه سنگینی بر روز ملی کانادا انداخت.

در تقویم مناسبت های کانادا، روز پنجشنبه یکم جولای (به وقت محلی) به اسم روز ملی این کشور ثبت شده که طی سال های گذشته در آن مراسم های مختلفی به همراه جشن و آتش بازی در شهرهای مختلف کانادا برگزار می شد، سال جاری اما شهرهای مختلف در کانادا مراسم روز ملی این کشور را به علت کشف گورهای جمعی بچه ها بومی لغو کردند و همزمان، راهپیمایی روز کانادا را لغو کنید در اُتاوا مرکز این کشور به محل حضور هزاران نفر از مردم خشمگین و معترض که برای زنده نگاه داشتن یاد بومیان قربانی جنایت های مدارس شبانه روزی دولتی لباس نارنجی پوشیده بودند، تبدیل شد.

شهفرایندان کانادایی بعلاوه در اعتراض به کشف گورهای جمعی بچه ها بومی این کشور، مجسمه دو ملکه انگلیس را در روز ملی کانادا سرنگون کردند.

رسانه های کانادایی در هفته های گذشته سه بار از کشف گورهای جمعی که مدفن نزدیک به 1000 بچه ها بومی کانادا بوده اند، خبر دادند.

در بازه زمانی 1883 تا 1996، حدود 150 هزار کودک بودمی از خانواده های خود به اجبار جدا شدند و به مدارس شبانه روزی فرستاده شدند که کلیسای کاتولیک آن را تأسیس نموده بود و هدف اصلی آن دور کردن این بچه ها از جوامع بومی کانادا و جلوگیری از ترویج زبان و سنت های مادری شان و تربیت آن ها به شیوه ای تحمیلی بود.

این فاجعه گرچه عذرخواهی زبانی را از سوی نخست وزیر کانادا و بعلاوه رهبر کاتولیک های دنیا در پی داشته اما در عمل، اقدامی برای جبران این مسئله که از آن با اسم نسل کشی فرهنگی یاد می نمایند و دلجویی از بومیان کانادایی انجام نشده است.

منبع: فارس